μονόκλινος

-η, -ο (Α μονόκλινος, -ον)

νεοελλ.

1. αυτός που έχει ένα μόνο κρεβάτι

2. το ουδ. ως ουσ. το μονόκλινο

δωμάτιο με ένα κρεβάτι

3. φρ. «μονόκλινο άνθος» — ερμαφρόδιτο άνθος

αρχ.

(μόνο το ουδ. ως ουσ.) κρεβάτι μόνο για ένα άτομο, δηλ. φέρετρο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μον(ο)-* + -κλινος(< κλίνη «κρεβάτι»), πρβλ. τρί-κλινος].